Το «ταλέντο» η έφεση δηλαδή σε ένα συγκεκριμένο πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας δεν είναι ποτέ τόσο στενά προσδιορισμένο.
Δεν υπάρχει «μουσικό ταλέντο». Υπάρχει προδιάθεση και δυνατότητα που βοηθάει ορισμένες δεξιότητες, έφεση που αξιοποιεί την προδιάθεση, πάθος που την κορυφώνει και άσκηση που τη μετατρέπει σε κάτι απτό. Το απτό αποτέλεσμα μπορεί να είναι μίγμα όλων αυτών σε διαφορετική αναλογία. Το «ταλέντο» μπορεί να είναι γενικής φύσεως και γι’ αυτό βλέπουμε διαχρονικά ιδιοφυείς και μεγαλοφυείς ανθρώπους να ασχολούνται και να αγαπάνε τη μουσική (π.χ. Λεονάρντο ντα Βίντσι, Αϊνστάιν). Πλήθος ιδιοφυών μουσικών αν είχαν ασχοληθεί ή και όποτε ασχολήθηκαν με κάτι άλλο είχαν ανάλογη επιτυχία.
Το αν υπάρχει λοιπόν αυτό που κοινά αναφέρεται ως «ταλέντο» και αν αυτό μπορεί να μεταφραστεί σε κάτι απτό θα φανεί μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ενασχόλησης με τη μουσική. Έχουν παρατηρηθεί πολλές περιπτώσεις που χαρακτηρίστηκαν από «ειδικούς» ως ατάλαντοι και τους διέψευσαν οικτρά! Φυσικά και το αντίθετο.